Verrassing!

Wauw mama, wat was jij een mooie vrouw!

Ik zit op m'n telefoon door m’n foto’s te bladeren en zie deze foto voorbij komen. Jullie trouwdag. De enige foto die ik daar ooit van gezien heb. De rest van de foto’s was verloren gegaan zei je altijd. Rolletje van de fotograaf was overbelicht geraakt. Zoiets was er gebeurd.

 

Zo was het. Helaas. Geen foto’s van jullie trouwdag. Ik heb dan ook geen idee hoe je eruit zag in jouw jurk, hoe papa eruit zag, waar jullie getrouwd zijn of foto’s hebben laten maken, wie er op het feest waren, wás er een feest of alleen lunch? Diner? Geen idee. Er waren nooit foto’s dus we hadden het er eigenlijk ook nooit over.

 

En toen was ik een tijdje terug met papa jouw nachtkastje aan het doorkijken. En daar kwamen we een stapeltje trouwfoto’s tegen! Dat had hij nooit geweten! Wist je het zelf eigenlijk nog wel?

Verrassing!

 

Mama, wat was je mooi! Jouw jurk zat je als gegoten! En foto’s bij kasteel Stapelen! Ik ben daar zo vaak geweest en heb nooit geweten dat jullie daar als kersvers koppel geposeerd hebben.

 

Zoals de herinneringen aan jullie trouwdag moeilijk terug te halen zijn bij gebrek aan foto’s, zo gaat het ook worden bij jouw afscheid. Inmiddels op ongeveer een week na 3 jaar geleden hadden we een mooie dienst in een stampvolle kerk gevolgd door de crematie ‘in kleine/besloten kring’. Er is zoveel langs me heen gegaan die dag. Gelukkig heeft mijn vriend een aantal foto’s gemaakt maar nog liever had ik er een fotograaf bij gehad die het geheel had vastgelegd. Dan kon ik bijvoorbeeld nog zien hoe de kinderen gereageerd hebben. Ik weet het namelijk echt niet meer…

 

Foto’s, een album om in te bladeren… het helpt echt om over dingen te praten waar je anders maar moeilijk over kan beginnen

En jouw ketting? Die draag ik voortaan als ik als fotograaf bij een uitvaart ben. Voor mij is dat net dat beetje liefde als ik het even nodig heb.

Dankjewel mama.