Nou nou, dat was weer wat. Maar ik heb het gedaan!
Bloed, zweet en tranen heeft het gekost. Ongeveer dan. Geen bloed, dat was tijdens het koken. Tranen ook niet echt maar wel wat 'lichte' frustratie.
Ik ben namelijk helemaal nog geen held met Photoshop moet je weten. Dat ben ik aan het leren maar ik ben er nog niet zo heel lang mee bezig. En toch dacht ik ineens: "ik ga een flyer maken!"
Ik had namelijk net ook voor het eerst een advertentie in de krant laten zetten. Voor iemand die liever onzichtbaar is, is dat best een hobbel om te nemen. En nodig ook, wil ik dit mooie werk kunnen gaan uitbouwen. Ik gun het namelijk iedereen om bij een afscheid (of dat nou een begrafenis of crematie, in de kerk of op een persoonlijke locatie is) een afscheidsfotograaf aanwezig te hebben.
Steeds vaker merk ik dat mensen het gewoon niet kennen maar als ze mij dan horen vertellen, worden ze echt wel ... laten we het 'enthousiast' noemen? Beetje rare term als je over een uitvaart spreekt.
Weet U/ weet jij een betere term? Laat het me weten in een reactie hieronder!
Goed. Die flyer dus.
Eerst bedenk ik dan "jaaaaa! Die is een goed plan, ga ik doen!"
Dan komt het stemmetje "Wie gaat dat lezen dan? Ze zien je aankomen joh... En ga je echt op mensen afstappen om te vragen of je er flyers mag achterlaten?"
Vervolgens is het dan vaak even stil bij mij..... En laat ik het er vaak bij zitten. Zie je, weten dat je een goede fotograaf bent is één ding. Dat van anderen (vrienden, familie maar ook onbevooroordeelde mensen) horen is ook erg fijn. Maar er naar handelen is totaal een ander ding!
Tot na die advertentie. Ik dacht, als dàt me lukt, kan ik die flyer ook maken!
En, na een hoop gepuzzel, hulp van de tips van Adobe en van YouTube, feedback van vriend, zus, vader, was daar ineens een prachtige flyer :-D
Hoefde alleen nog maar gedrukt te worden. Zo gezegd zo gedaan. Een paar dagen later had ik hem binnen en man, wat ben ik er blij mee! Hoppaaa, dacht ik!
En toen... bleek dat dat ding zichzelf niet automatisch naar de juiste plekken verplaatst! Dan ben ik echt weer even een pietje paniek.
Maar ik heb ook díe hobbel genomen! Inmiddels ligt de flyer bij het Ursula en De Rots. Tussen alle andere flyers. En ik hoop dat mensen gaan zien dat afscheidsfotografie heel normaal is. En er echt bij zou moeten horen. Foto's terugkijken is zo waardevol. Zeker als je dat samen doet en er een gesprek ontstaat over degene die je zo mist.
Wauw zeg, dit hele stuk gelezen! Superleuk als je me dan ook wil vertellen of je iets herkent in mijn verhaal. Het is namelijk zo fijn om te horen dat ik niet de enige ben die zo af en toe als een berg tegen de hobbels opziet...
O- en zou je willen kennismaken of mijn flyers graag ook ergens anders willen zien (gaat zeker gebeuren maar ik heb vast nog niet aan alle mogelijkheden gedacht!), laat me dat ook weten!
Reactie plaatsen
Reacties